Fotogravinnetje

Over de muziek en de inhoud valt best te twisten. Maar die enorme taalfouten, en dan ook niet maar een of twee, maar echt veel en forse taalfouten zijn een objectief bewijs dat het geen kunstwerk is. Best leuk en aardig dat er zoveel tijd en moeite ingestopt is, maar waarom heeft niemand van al die artiesten aan de bel getrokken over dat zwaar beroerde Nederlands? Of is het taalgevoel van al die artiesten ook al beneden peil? Of waren ze bang voor de reactie op het wijzen op die fouten?

En nu is het natuurlijk te laat om de tekst te herschrijven en de boel opnieuw op te nemen...

Autisme is meer dan alleen wat sociale problematiek en bestaat al vanaf de geboorte (er moeten dus in je eerste levensjaren al signalen zijn die wijzen op autisme, of ze als zodanig herkend zijn in die tijd of niet, maakt dan weer niet uit). Zelfs een psycholoog zal je geen diagnose mogen geven, dat is aan de psychiater. Een diagnose wordt ook niet alleen gebaseerd op een paar tests, maar ook op hetero-anamnese. Kortom, het is een vrij intensief traject, waarin heel veel kanten van jou worden bekeken voordat ze er een labeltje aan hangen. Meer dan een label is het ook niet....

Ongeacht welk label het beste bij jou past, is het leren accepteren van wie je bent het belangrijkste. Een label verklaart mogelijk waar bepaald gedrag vandaan komt, maar het verandert niets aan wie je bent en hoe je bent.

Zelfacceptatie, zelfbeeld, zelfwaardering, zelfvertrouwen ligt allemaal in het verlengde van elkaar. Ga je jezelf meer accepteren zoals je bent, dan krijg je een positiever zelfbeeld, gaat je waardering voor jezelf omhoog en krijg je meer zelfvertrouwen. Accepteer je jezelf niet, dan leg je in je zelfbeeld meer de nadruk op wat je negatief vindt, waardeer je jezelf minder en wordt je zelfvertrouwen ook minder. En als jij jezelf niet echt leuk vindt, waarom zou een ander jou dan wel leuk vinden? Als je niet echt van jezelf kunt houden, hoe kun je dan een gelijkwaardig partnerschap met een ander aangaan? En hoe wil je een relatie goed houden als jij jezelf niet kunt of durft te zijn?

Ikzelf kon pas gericht met mezelf aan het werk, mezelf leren accepteren enzo, toen ik wist waar de problemen vandaan kwamen. Toen ik wist dat ik zoveel meer m'n best gedaan had dan dat het wat opleverde en dat er een reden was dat dingen in m'n leven misliepen ondanks dat ik zo vreselijk m'n best gedaan had. Toen ik eindelijk begon te begrijpen dat de verwijten van 'niet willen' onterecht waren en dat het een 'niet kunnen' was. Ik kan nu eindelijk van mezelf accepteren dat ik dingen niet kan zoals men vindt dat het zou moeten. Ik moet de dingen maar gewoon doen zoals ik ze kan, ongeacht wat 'men' ervan vindt. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. En de manier waarop het gaat, maakt mij uniek. Niet mijn probleem als anderen een probleem met die manier hebben

Voor mij had het label dus zin. Maar dat label verandert niets aan wie ik ben, hoe ik ben. Het gaf handvatten om mezelf te leren begrijpen. Maar als je geen label nodig hebt om jezelf te leren accepteren, raad ik je aan om het ook zonder label te doen: mensen zien vaak het label en vergeten te kijken naar de mens waar dat label aanhangt... (Ik vertel meestal ook eerder waar ik in sociale situaties tegenaan loop, dan mijn labeltje te noemen. Levert namelijk meer begrip op dan dat labeltje wat vooroordelen met zich meebrengt...)

Zelfs als er vanuit de school echt hard gewerkt wordt om pesten tegen te gaan, en ook ouders ingeschakeld worden, is dat geen garantie dat het pesten stopt.

Ik heb wat dat betreft op de basisschool in een echte probleemklas gezeten. Sowieso was de sfeer in de klas echt zwaar verpest. Veel groepsvorming en relatief veel mensen die nergens bij hoorden. Ook was bekend wie het zwaarst gepest werd, maar zij was niet de enige die gepest werd.

Op een gegeven moment is er vanuit de school besloten om er toch echt iets aan te doen. Het boek Meier van Frans van Houwelingen werd het handvat om met de klas in gesprek te gaan. En ja, de kinderen waren er eigenlijk allemaal van overtuigd: we moeten stoppen met dat pesten, met dat buitensluiten van mensen, met dat schelden. En toch veranderde er weinig...

En waarom? Omdat de bijstaanders in de klas niet durfden opstaan tegen de pesters. Wat dat betreft vind ik het heel tekenend dat een van hen, via zijn moeder, die het met een begeleidende brief aan mijn ouders gegeven heeft, mij een brief geschreven heeft, waarin hij spijt betuigt dat hij er nooit tegenin heeft durven gaan, maar hij vindt wel dat dat gepest echt niet goed is. Hij was inderdaad iemand die nooit actief meegedaan heeft. Op zijn manier inderdaad wel voor mij op probeerde te komen, maar hij had wel veel moeite met de groepsdruk.

Overigens heb ik die brief nog niet zo lang geleden pas gekregen, omdat mijn ouders het wijs geacht hebben om mij die brief niet op zo jonge leeftijd al te geven. Ze hadden me wel verteld over de inhoud van die brief.

Weet je, er zijn veel mensen die achteraf zeggen dat ze gepest zijn op de basisschool. Echt heel veel. Maar er zijn er maar weinig die dat zwart op wit hebben staan... Nee, ik was niet de enige in de klas die als mikpunt gebruikt werd. En ze hadden ook al snel door dat ze mij niet hoefden te proberen in elkaar te slaan, want ik kon wel drie, vier klasgenoten tegelijk aan. Maar dat buitensluiten was nog het ergste. Een-op-een ging het prima, zodra er een derde bij kwam, ging het mis. En achteraf begrepen ze dan weer niet waarom ze me toch buitensloten. Ik weet het nu wel: ik ben nu eenmaal anders en daar wisten ze niet mee om te gaan. Maar of het anders gelopen zou zijn als toen al bekend geweest was dat ik autisme had? Ik waag het te betwijfelen!

Nee, dan was de methode die een van de conrectoren op de middelbare school had een stuk effectiever. Groep 8 heb ik op een andere basisschool gedaan dan de rest van de basisschool, omdat we in de zomer tussen groep 7 en groep 8 verhuisden. Voor mij een heel wat prettiger klas, al had de meester nog niet eerder zo'n lastige klas met zo'n verdorven sfeer gehad. Brugklas zat ik op een andere lokatie dan de meesten van die klas, maar in de tweede klas kwam ik weer in hetzelfde gebouw. Een paar van de jongens waarmee ik in groep 8 gezeten had, dachten op dezelfde manier weer door te kunnen gaan. Helaas deden ze dat vlakbij school, en samen met een hogere-klasser die mij opgevangen had, ben ik naar die conrector gegaan.

Die kon natuurlijk niet diezelfde jongens op het matje roepen op dat moment (ze waren tenslotte al op weg naar huis), maar ik kon wel de naam geven van een van hun vriendjes, en die bleek nog les te hebben. Hij is naar de conrector gestuurd en kreeg de boodschap: als ik nog een keer hoor dat jij of een van je vrienden haar loopt te klieren, komen jullie in het vervolg allemaal om 8 uur op school en mogen pas om vijf uur weer weg, zodat zij rustig naar school en naar huis kan fietsen. Nooit meer last gehad. Die jongen zal niet voor iets waar hij op dat moment part noch deel aan had straf willen hebben en z'n vrienden dus ook stevig de wacht aangezegd hebben.

Het wordt nog leuker als je kijkt naar vrouwen met autisme. De meeste vallen niet eens op en de criteria in de DSM IV zijn vooral gericht op hoe het zich bij mannen uit.

Wist je dat de meeste vrouwen met autisme gewoon oogcontact maken? Vaak best sociaal overkomen zelfs? Lastig te herkennen, vaak opzij geschoven door huisartsen: jij hebt geen autisme. Hoe kom je erbij? Je maakt oogcontact, je kunt je goed verwoorden. Maar ondertussen...

Nee, ik heb geen moeite mezelf een autist te noemen - autisme is geen sausje dat je eraf kunt halen en het is weg. En dat ze het etiketje Asperger geplakt hebben... het had ook HFA of PDD-nos mogen zijn. Vergis je niet, iemand met Asperger heeft het heus niet makkelijker dan iemand met PDD-nos. Beide worden op verschillend niveau geregeld overschat. De PDD-nosser omdat die net te kort komt om te voldoen aan de criteria voor klassiek autisme of Asperger, de Asperger door z'n taalvaardigheid en mogelijk door z'n intelligentie. De last die ze ervaren zal anders zijn, maar niet minder zwaar...

Zeg nooit: o, heb je autisme? Dan heb je zeker een milde vorm? Je kunt namelijk niet aan de buitenkant zien hoeveel moeite het de ander kost om zich te presenteren zoals hij zich presenteert.

We dachten ooit dat ik dan misschien wel iets van autisme had, maar niet zo zwaar hoor. Maar ondertussen kan ik absoluut niet werken, is het huishouden eigenlijk al een te grote kluif en heb ik toch echt een paar dagen nodig om bij te komen van een familiedag.

Als ik hoor wat de meeste mensen op 1 dag doen en dat vergelijk met mijn agenda, dan kan ik minstens een week, maar waarschijnlijk zelfs 2 weken vullen met al die activiteiten.

Als de deurbel gaat, is mijn dag verstoord. In een slechte periode kan dat het verschil zijn tussen nog eten kunnen klaarmaken en lekker opeten en te moe zijn om eten dat een ander heeft klaargemaakt op te eten. Daar kies je niet voor.

Uit mezelf een handje meehelpen als ik bij anderen ben: ik wil het wel, maar meestal kom ik niet in beweging. Vragen ze me concreet iets te doen, dan is het geen enkel probleem.

Ik lijk vaak verbaal heel vaardig. Ik heb ook best een ruime woordenschat. Maar ik laat zelden het achterste van m'n tong zien. Emoties onder woorden brengen is enorm moeilijk: dan moet je ze wel eerst herkennen!

Maar nee, ik ben geen autist, want ik ben spontaan, ik kijk mensen aan, ik ben sociaal actief, ik ben intelligent genoeg en ik kan m'n gevoelens onder woorden brengen.

God zou Zijn Naam voor Mozes uitroepen als Hij langs kwam. Lees Zijn Naam nog maar eens na in Exodus 34... Daar wordt niet alleen JHWH, JHWH geroepen, maar nog veel meer. Gaat dat niet veel verder dan "Ik ben Die Ik ben", "Ik ben er bij"?

Neem daarbij het feit dat al in de vroegste griekse vertalingen JHWH vertaald werd met Heer (Kurios) en dat Jezus daar niet tegenin gaat. Wat is dan het probleem met, in navolging van de vroege kerk, Heer zeggen? We mogen zelfs Papa (Abba), Vader, zeggen!

Gods naam kennen gaat veel verder dan een roepnaam kennen

Ik ben ook wel toe aan een kop koffie in dit cafe. Ben vandaag zelfs braaf 2 keer naar de kerk geweest (dankzij het feit dat ik er geen jas voor aan hoefde te trekken en niet ook nog voor eten moest zorgen en zelfs geen warme maaltijd naar binnen hoefde te kunnen werken na de dienst). Ik zit nu in de trein weer richting huis, helemaal kapot, maar heb een erg leuk weekend gehad.

Ursa, leuk je weer eens gesproken te hebben!

Gaat het hier nog steeds goed?

Zo heet ik Blenskje Wotskje en nu heet ik ineens Fotogravinnetje.

Bert, jij kent mij en je weet dat het MP in aug. stopt.

Vind jij dit ook niet merkwaardig?