Het gevaar van 'pleasen'

[LodewijkNapoleon 0]

Door de recente reacties van mensen die hun eigenwaarde ontlenen aan acceptatie van andere mensen, ben ik wel aan het denken gezet. Ik begin maar gewoon met typen, en dan kijk ik wel waar ik uit kom, want ik heb het nog niet helemaal helder.

Het is een redelijk vaak voorkomend verschijnsel. Meestal wordt het afgedaan als iets wat niet helemaal handig is enzo, en zelfs irritant kan zijn. Maar ik weet niet, ergens heb ik het gevoel dat het raakvlakken heeft met wat mijn moeder is overkomen.

Dat is dus behoorlijk ernstig. Ik zal het eerlijk zeggen, ik heb niet zo'n angst voor de hel, ik heb er een vrij genuanceerd beeld van. Maar bij haar ben ik best wel bang dat ze er zit. Ik mag op God vertrouwen, en daar leg ik die angst dan ook maar neer.

Zij was dus ook echt een 'pleaser'. Ik geloof dat ze als kind al zo was voorzover ik weet. Daarna heeft ze een tijd lang her en der als nanny gewerkt. Na een paar jaar te hebben gewerkt, en ondertussen te zijn getrouwd, kreeg ze ons, mij en m'n broertje.

Van de eerste jaren herinner ik me vooral dat m'n moeder erg lief was, soms driftig, maar vooral toch lief. Altijd bezig om het iedereen naar de zin te maken, dan overspannen worden en weer opnieuw het iedereen naar de zin maken. Het was ook en beetje in de tijd van de naweëen van de sexuele revolutie, en dat heeft ook het huwelijk van m'n ouders beinvloed. Ook daarin is m'n moeder d'r grenzen voorbij geholdt.

Nu ja, m'n ouders scheidden op een gegeven moment toen de koek voor m'n moeder écht op was. Toen hebben we een paar maand alleen met m'n moeder op een flat gewoond, maar op een gegeven moment ging ze toch weer daten en ontmoette ze een man die ook weer vreemd ging (met m'n vader was het strikt genomen eigenlijk anders maar goed). Dat werd ook weer een periode van geven, geven, geven en dan instorten. Ze werd ook steeds grilliger. Eerst dan d'r frustraties op ons afkuren en dan later weer ons helemaal verwennen met eten enzo. Je wist nooit waar je aan toe was, het kon zo weer omslaan. Het kwam ook vaak op mij neer. Ze was ook in staat om hele schijnwerelden neer te zetten en als je dan per ongeluk daar doorheen prikte, dan had je het gedaan. Als ze dan eindelijk in een psychiatrische inrichting kwam, dan ging ze 'zorgen' voor de andere patiënten en wilde ze terug om voor ons te zorgen omdat we het nodig hadden. Wij hadden het vooral nodig dat ze gezond werd.

Nou ja, het werd van kwaad tot erger en uiteindelijk is ze gestorven door verwaarlozing. Ze heeft d'r acceptatie, haar grond voor bestaan, altijd gezocht in andere mensen. Dat werkt dus uiteindelijk niet. Het is zelfs gevaarlijk en op de één of andere wijze kan het heel veel kwaad berokkenen.

Warom ik het hier heb neergezet en niet in PP? Omdat ik best voel dat hier een boodschap in zit (heft ze ook niet voor niets geleden), maar ik heb wat moeite om hier de rode lijnen uit te halen. Even precies op en rijtje zetten waarom dit zo radicaal fout is, en dat je wellicht misschien nog beter egoistisch in het leven kan staan. Ik denk ook, dat als je te lang zo leeft, dat je dan geen liefde meer kan geven.

Nu ja, misschien vul ik het nog aan.

[RobinMcKenzie 0]

Tjee... heftig verhaal. Je hebt mijn medeleven. Ik denk inderdaad dat er een zeker gevaar zit in het (gevoelsmatig?) altijd willen/moeten 'pleasen' van mensen. Uiteraard zullen hier diepere psychologische motieven aan ten grondslag liggen. Vaak ontstaan in het verleden. Daarom is het ook zo ontzettend belangrijk dat je je als mens geaccepteerd weet door je omgeving. Niet om hoe je doet maar om wie je bent. Helaas is daar in deze maatschappij niet altijd ruimte voor.

[E-line 0]

Even een gedachtespinsel nav je verhaal:

kun je uiteindelijk niet alleen maar blijven geven als je zelf ook een bron hebt van waaruit je kunt geven? Zeg maar een koekjestrommel, die op een gegeven moment toch echt leeg is als je hebt uitgedeeld, tenzij die bijgevuld wordt.

Waardoor de trommel bijgevuld wordt, kan verschillen, maar uiteindelijk moet je voor de vulling bij de ultieme Gever zijn. De verleiding is wel groot om die bij anderen te zoeken (in waardering etc).

[RobinMcKenzie 0]

Quote:

Op vrijdag 14 november 2008 08:16:39 schreef E-line het volgende: Even een gedachtespinsel nav je verhaal: kun je uiteindelijk niet alleen maar blijven geven als je zelf ook een bron hebt van waaruit je kunt geven? Zeg maar een koekjestrommel, die op een gegeven moment toch echt leeg is als je hebt uitgedeeld, tenzij die bijgevuld wordt. Waardoor de trommel bijgevuld wordt, kan verschillen, maar uiteindelijk moet je voor de vulling bij de ultieme Gever zijn. De verleiding is wel groot om die bij anderen te zoeken (in waardering etc).

Ik denk dat je hiermee absoluut niet ver van de waarheid af bent.

[Robert Frans 1.537]

Sjaloom Pius_XII,

De moeilijkheid ligt natuurlijk daarin, dat Jezus strikt genomen ook bepaald geen genuanceerde dingen hierover zegt. Sterven aan jezelf, zelfs je vijand liefhebben, de andere wang toekeren als je kwaad wordt gedaan, niet kwaad worden, je leven verliezen... Als je dat ook maar een beetje radicaal verstaat, dan kan het dus gebeuren dat je niet meer aan jezelf denkt en uitsluitend aan de ander.

Is dat zonde? Hoeft niet. Als je het doet, terwijl je in diepe vereniging met God leeft, dan ben je al als een engel en heb je daardoor voldoende aan Gods nabijheid. Ik denk ook dat Christus het zo bedoelde. Heiligen als Thomas A. Kempis schrijven er ook zo over. Maar anders kan het gebeuren dat je er verbitterd door raakt, of er zover in doordraait, dat je zelf de (kwalijke) gevolgen er niet meer in overziet.

Ik vraag me dan ook sterk af of je je nu echt zorgen om je moeder moet maken. Natuurlijk kan ik net zo goed niets over haar zeggen, maar in de hel kom je denk ik pas als je je welbewust van God afkeert en daardoor zijn geboden zwaar overtreedt. En wat ik uit je post opmaak, is dat je moeder heel veel van jou en van andere mensen hield, maar met die liefde gewoon niet zo goed wist om te gaan en daarin dus ook zondigde. Zou God zo iemand dan in de hel laten zakken, terwijl wijzelf ook niet altijd beter weten en mensen zovaak pijn of tekort doen? Ik waag het te betwijfelen.

[Mattijs 0]

Ik ben het helemaal met RobertF eens. Zeker als het gaat om de laatste alinea..

Een kleine nuance daarin:

Ik denk inderdaad dat Jezus dat ook heel radicaal bedoelde. Voor de ander klaar staan etc.

Alleen de nuance in het verhaal van Pius ligt 'm er volgens mij in dat het voor anderen klaar staan in het geval van zijn moeder, vooral te maken had met het winnen van acceptatie.

Zolang je voor iedereen klaarstaat en alles voor anderen doet, maar je gevoel van eigenwaarde en zelfbewustzijn staat daar los van, wordt je niet ten diepste geraakt wanneer anderen vervolgens "die koektrommel" niet vullen.

Immers: daar doe je het niet voor.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 14 november 2008 08:16:39 schreef E-line het volgende: Even een gedachtespinsel nav je verhaal: kun je uiteindelijk niet alleen maar blijven geven als je zelf ook een bron hebt van waaruit je kunt geven? Zeg maar een koekjestrommel, die op een gegeven moment toch echt leeg is als je hebt uitgedeeld, tenzij die bijgevuld wordt. Waardoor de trommel bijgevuld wordt, kan verschillen, maar uiteindelijk moet je voor de vulling bij de ultieme Gever zijn. De verleiding is wel groot om die bij anderen te zoeken (in waardering etc).

Ja precies.

En aangezien die koekjestrommel tóch gevuld moet worden, en je je bestaansredenen daarvan afhankelijk hebt gemaakt, van het uitdelen dus...

Je kunt je voorstellen dat je uit paniek misschien koekjes gaat stelen, smerige koekjes bakt omdat je niets meer in huis hebt qua ingrediënten/niet meer de energie hebt om goed na te denken over een lekker recept. En dat je vervolgens die koekjes opdringt, terwijl niemand ze meer wil hebben. Dus ga je heel valse marketingmethodes gebruiken.

Want een ding staat voorop, die koekjes moeten gegeven worden, wát er ook gebeurd. Zoiets...

---

Samengevoegd:

Quote:

Op vrijdag 14 november 2008 10:26:25 schreef RobertF het volgende: Sjaloom Pius_XII, De moeilijkheid ligt natuurlijk daarin, dat Jezus strikt genomen ook bepaald geen genuanceerde dingen hierover zegt. Sterven aan jezelf, zelfs je vijand liefhebben, de andere wang toekeren als je kwaad wordt gedaan, niet kwaad worden, je leven verliezen... Als je dat ook maar een beetje radicaal verstaat, dan kan het dus gebeuren dat je niet meer aan jezelf denkt en uitsluitend aan de ander. Is dat zonde? Hoeft niet. Als je het doet, terwijl je in diepe vereniging met God leeft, dan ben je al als een engel en heb je daardoor voldoende aan Gods nabijheid. Ik denk ook dat Christus het zo bedoelde. Heiligen als Thomas A. Kempis schrijven er ook zo over. Maar anders kan het gebeuren dat je er verbitterd door raakt, of er zover in doordraait, dat je zelf de (kwalijke) gevolgen er niet meer in overziet. Ik vraag me dan ook sterk af of je je nu echt zorgen om je moeder moet maken. Natuurlijk kan ik net zo goed niets over haar zeggen, maar in de hel kom je denk ik pas als je je welbewust van God afkeert en daardoor zijn geboden zwaar overtreedt. En wat ik uit je post opmaak, is dat je moeder heel veel van jou en van andere mensen hield, maar met die liefde gewoon niet zo goed wist om te gaan en daarin dus ook zondigde. Zou God zo iemand dan in de hel laten zakken, terwijl wijzelf ook niet altijd beter weten en mensen zovaak pijn of tekort doen? Ik waag het te betwijfelen.

Zonder er natuurlijk een direct antwoord op te hebben; je weet misschien wel dat ik niet geloof dat God mensen in de hel gooit die dat niet willen. Maar ik geloof ook dat het mogelijk is dat mensen zichzelf zodanig afsluiten voor liefde dat ze God niet meer kúnnen zien. Alsof ze in een oneindige lus gevangen zitten. En ja, God is creatief genoeg om daar doorheen te breken maar Hij kan uiteindelijk ook niet tornen aan de vrije wil.

Er zit ook een rationeel aspect in.

[Asteraceae 0]

Pleasen is voor sommige mensen een noodzaak. Als ik niet voorstel, als ik niets kan, dan moeten mensen mij iig nog steeds aardig vinden. En ja, er zijn mensen die daarin zichzelf voorbij lopen, maar er zijn denk ik ook mensen die heel erg veel kunnen geven zonder er iets voor terug te krijgen en die dat toch best wel makkelijk kunnen volhouden.

Die hebben die herkenning misschien niet zo nodig.

[Gast Anon_phpbb]

-

[anastasia 0]

De rode draad die ik zie, is dat je, als je in je leven mensen tegen komt met een relatief zwak zelfbeeld, die een groot deel van hun leven stoppen in het oplossen van de problemen van anderen, dat je daarin (al dan niet bewust) een link legt met de zo zwaar de fout in ge(s)lopen levensweg van je moeder in herkent. Je weet waar zorgen voor een ander en jezelf (al dan niet doelbewust, als een vlucht)vergeten toe kan leiden.

Je zou zo iemand wel tegen zichzelf in bescherming willen nemen.

Misschien een beetje zweverig, maar ik denk zeker dat je meer dan gemiddeld tegen dat soort mensen aan zult lopen (al was het maar, omdat je ze makkelijker herkent door je ervaringen) en dat je daar van hebt te leren.

Je weet zelf al, dat er doorheen prikken erg aggressieve reacties kan opleveren. Dat hangt je de koekoek, je komt aan hun raison d'être. En toch, vanuit je verleden weet je hoe ernstig het op de lange termijn mis kan gaan lopen.

Jouw er doorheen prikken, je aandrang naar de ander toe om naar zichzelf te kijken, dat gaat bijna lijken op "de smerige koekjes opdringerij" van je moeder. Ingegeven door angst en zorg, met de beste bedoelingen. Maar het is te direct, het slaat de bodem onder het bestaan van zo'n naaste weg.

En dat is misschien jouw weg, dat je mag leren te vertellen dat het verhaal van een ander herkenning bij jou oproept en daarmee ook angst en bezorgdheid, omdat je weet hoe dit op de lange termijn kan verlopen. Maar hou het daarbij, ga de "hulpverlener" niet helpen, daar zijn ze allergisch voor, dan gaan ze meppen. Een "hulpverlener" moet het eerst van zichzelf durven inzien en van daaruit mag zo'n "hulpverlener" er zelf aan werken, stapje voor stapje, vriendschappen afwegen op gelijkwaardigheid, de waarde leren kennnen van het nemen.

Weet je, er is niets zo verschrikkelijk helpend als een ander toestaan iets aan jou te geven.

Kijk, sommige mensen zouden kunnen denken dat ik jou help. Natuurlijk, ik sta voor je klaar, maar als dat het enige was. Ik krijg net zoveel als dat ik geef. Een maatje om mee naar de kerk te gaan, een gesprekspartner die het niet gauw verveelt om over geloof en religie te praten, dat soort dingen.

Jij hebt de dringende behoefte goed te doen en het goede te doen, daarmee loop je zelf ook op het randje van "hulpverlener" zijn/worden. Onthou dat Jezus veel gaf en veel verdroeg, maar dat het allemaal "gevraagd" was. Op zijn beurt liet hij zich ook "helpen". Judas wond zich nogal op over de dure olie die zo bijvoorbeeld verspild werd. In je geven en nemen moet balans zijn en je mag best geloven dat je door te nemen soms helpender kunt zijn dan door te geven.

Hm, ik denk dat de laatste alinea voor meer mensen (inclusief mezelf) wel eens nuttig zou kunnen zijn

[LodewijkNapoleon 0]

Juist over de laatste alinea, nou ja dan vooral dit stuk:

Quote:

Onthou dat Jezus veel gaf en veel verdroeg, maar dat het allemaal "gevraagd" was.

...weet ik niet, weet ik echt niet. 'írresistible grace', dat komt dan in m'n geest op. Het is een Calvinistische zin, maar volgens mij ook niet onkatholiek.

Voor de rest; inhoudelijk ben ik het er mee eens. Het is ook een spoortje wat ik nu een paar weekjes pas min of meer helder heb gekregen, misschien wel grotendeels door jou.

Ik ben gewoon zo ontzettend bang om mensen te verliezen waarvan ik hou. Zó ontzettend bang... Dat klinkt egoistisch, en dat zal er ook wel ergens inzitten, maar het is niet alleen verlatingsangst. Want het kan nodig zijn, of gewoon een feit dat er afstand zit tussen mij n die mensen. Dat is tot daar aan toe. Maar verliezen aan het leven, aan het kwaad, ja aan de pijn. In mijn moeder komt, naar mijn beperkte blik, zo'n ontzettend kosmisch drama bijeen in het klein; de mens die écht het goede wil, het niet op de goede manier doet, en vastgeraakt in de kluwen van, zonder het te overdrijven, toch wel verschrikkelijke zonden. En laten we aannemen dat iedereen haar alles heeft vergeven incl. God, het maar de vraag is of ze zichzelf kan vergeven. Niemand, niemand, niemand wens ik dat toe, ook niet een gedeelte, ook niet een stukje.

En ja, ik voel 'm al aankomen, je kunt niet leven vanuit angst, zeker niet als het samengaat met een ongeordende blik op de werkelijkheid. (dit denkspoor moet maar even voortgezet worden)

Dat leiding vragen aan de 'hulpverlener', dat is een goede, en het is ook waar, ik wil die leiding, en op een bepaalde manier heb ik daar ook hulp in nodig. Wat het mij dan weer gemakkelijk maakt, is dat ik het best fijn vindt om gepamperd te worden. Als je gezworven hebt enzo, dan wordt je ook daarin heel pragmatisch. Ik vraag, als jij wat aanbiedt, nog wel van of het geen probleem is enzo, maar ik ga het echt niet afwijzen.

Verder is het misschien ook hoopgevend dat er ook veel gewoon onder het kopje 'onhandigheid' valt, en dat ik, op dat terrein, de trots en schaamte wel voorbij ben, ik wil m'n gedrag snappen, en er wat mee doen, het moet werken.