Nieuwe CD "Samen" (Magré en Magré)

[Gionchere 0]

Sfeerimpressie van een CD presentatie

Concert ter gelegenheid van de CD presentatie "Samen" van Magré en Magré

Datum: 21 november 2009

Locatie: Grote of Sint-Nicolaaskerk, Elburg

Artiesten: Wim Magré, orgel en Wilbert Magré, vleugel

Uitgezonden door: Reformatorische Omroep en een lokale omroep

Zaterdag 21 november bezocht ik de presentatie van "Samen", de nieuwste CD van het duo Magré en Magré. Gerdien B. had via Refoweb vrijkaartjes gewonnen en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om het vestingstadje Elburg te bezichtigen. Er is veel te zien: een knus haventje, leuke winkels, een joods museum en het Nationaal Historisch Orgelmuseum (om maar wat te noemen). Gelukkig waren we ruim op tijd in de Grote of Sint-Nicolaaskerk. Deze grote kerk, die een grondige restauratie wel zal waarderen, was heel goed gevuld met belangstellenden. We hadden vanuit de dwars opgestelde banken goed zicht op zowel de verrichtingen van de zeventienjarige (!) Wilbert Magré als op het monumentale Quellhorstorgel (1825).

Het concert begon flitsend met een compositie van Ruud Bos, genaamd "De Fabriek" (naar de gelijknamige TV-serie uit de jaren tachtig). De toon was gezet: vader Wim en zoon Wilbert lieten de machines op volle toeren draaien. Het orgel was echter soms wat dominant, waardoor de vleugel het onderspit moest delven en dat terwijl wij vrij dicht bij de vleugel zaten.

Hierna volgde een korte, bondige opening - ook een kunst!

Vervolgens speelde Wim Magré "You raise me up" van Rolf Løvland op het orgel. De registratie maakte het bijna tot een pastorale met aan het eind een duidelijke, maar gelukkig niet al te schelle uitkomende stem.

Hierna volgden twee arrangementen voor orgel en piano: "God and God alone" van Phil McHugh. Ook hier werd de vleugel nogal eens door het orgel "overvleugeld". Gelukkig werd dit euvel bij het spelen van "In His Love" van Mark Patterson verholpen. Vader en zoon Magré toonden een heerlijke harmonie van gewijde klanken waarbij de vleugel speels om het maatgevende orgel dartelde. Thuis dit lied beluisterend, kan ik er nog geen genoeg van krijgen.

Maar toen kwam er wederom een hoogtepunt: de improvisatie over bekende melodieën op de vleugel, uitgevoerd door Wilbert. Beethoven, Maistre Pierre, Mozart, Lloyd Webber en diverse andere grootheden uit de hedendaagse en klassieke muziek kregen gezelschap van... Sint Nicolaas. Die had eerder deze dag al een aantal rondvaarten achter de rug, maar kwam in deze geweldige improvatie keer op keer terug - tot vermaak van diverse luisteraars. Toch aardig als Für Elise, de Phantom of the Operah en de Turkse Mars worden afgewisseld met stoomboten en waaiende wimpels... Vlag en wimpel voor Wilbert!

Vader en zoon Magré toonden aan dat muziek in een kerk niet uitsluitend tot het geestelijke repertoire hoeven te behoren. "Music of the Night" (van Andrew Lloyd Webber) uit de befaamde musical "The Phantom of the Opera" en "Anthem" (van Benny Andersson) uit "Chess" kunnen prima worden bewerkt voor orgel en vleugel. Zoveel mensen, zoveel smaken. Niet iedereen loopt warm voor dit zogeheten "populaire" repertoire. Ik heb daar soms ook mijn bedenkingen bij, soms komt het heel "gemaakt" over. De manier waarop Wim en Wilbert Magré deze bekende nummers onder de aandacht hebben gebracht vormt een argument vóór deze vorm van muziek. Het orgel kampt in veel kringen toch al met een imagoprobleem en wellicht dat juist deze "verpopularisering" het belang van vooral het orgel bij de "ongeoefende luisteraar" (en daardoor bij de broodnodige kredieten voor het onderhoud van deze monumenten van de Nederlandse cultuur) kan onderstrepen. Op dat punt rust er op de schouders van bekende organisten een zware verantwoordelijkheid, want in hun kielzog bevinden zich al die welwillende orgelspelers van kleine orgeltjes in kleine kerkjes die ook de moeite waard zijn...

Na de overhandiging van de CD aan de beide heren, speelden dezen op de vleugel de "Tweede Wals" van Dmitri Sjostakovitsj - een hele bekende. Een deel van het publiek klapte naar hartenlust mee. Het was de opmaat tot de pauze.

Na de pauze volgden twee stukken filmmuziek: uit de tekenfilm "Pocahontas" het veelkleurige stuk "Colors of the Wind" van Alan Menken en nadien "My Heart Will Go On" (van James Horner) uit "The Titanic". Het is zo'n typische romantische film over een afschuwelijk drama en ik ben daar niet zo kapot van. Echter, je kon het schip bijna horen zinken. Het orgelspel gaf de dreiging prachtig weer, de piano de wanhoop van passagiers. En zoals aan het eind de piano zacht twinkelend eindigt, zo kabbelen de golven verder, alsof de zee geen schip in haar kaken verzwolgen heeft.

Vervolgens werd het massaal toegestroomde publiek getrakteerd op een orgelbewerking van "Time To Say Goodbye" van Francesco Sartori. Ook dit was een arrangement van een populair lied, dat ook op begrafenissen vrij vaak te horen is. Het barokke orgel leende zich echter goed voor dit moderne stuk. Maar wij wilden nog helemaal niet weg!

Gelukkig hoefden we ook nog niet weg, want Wim en Wilbert strooiden de bekende klanken uit "The Sound of Music" over ons uit. De Edelweiss, die wij elke morgen begroeten, bloeide ook op orgel en vleugel. Het aardige aan deze medley was verder het volgende: ik was dit jaar samen met mijn verloofde in de tuin van Schloß Mirabell in Salzburg en ik zag de kindertjes Von Trapp al het alfabet oefenen. Toch was het juist in deze medley dat de beide heren Magré elkaar even uit het oog verloren. Vleugel en orgel klonken soms wat onsamenhangend - iets wat op de CD gelukkig niet te horen is, daar ging alles gelijk. Het mocht het luisterplezier gelukkig niet drukken, want kinderen lopen vaker uit de pas - de kindertjes Von Trapp konden in deze bewerking daardoor net even een beetje meer kind zijn.

Het concert werd afgesloten met het "Maestoso" uit de 3e symfonie van Camille Saint-Saëns, die waarlijk vorstelijk klonk.

Het magnifieke samenspel van Wim en Wilbert Magré werd beloond met een staande ovatie van het overgrote deel van het publiek. Applaus in de kerk - niet iedereen schijnt er aan te kunnen wennen, maar het was voor deze twee musici de meest passende blijk van hulde die wij, als luisteraars, hun kunnen doen toekomen.

Na de sluiting werd nog het bekende lied "'k Wil U, o God, mijn dank betalen." gezongen, waarna we, met een dubbelgesigneerde (vader èn zoon!) CD huiswaarts togen.

In de auto bleek dat "Samen" ook een prima CD voor in de auto is. Nu ben ik geen professionele recensent of musicus, maar wel een enthousiaste liefhebber van diverse soorten muziek. Deze CD is een aanrader voor iedereen die orgelmuziek niet alleen als kerkmuziek, maar ook voor "gewone luistermuziek" beschouwt. Het aardige is verder dat beide heren geen spoor van wereldvreemdheid of een veel te sterk vertrouwen in eigen kunnen vertonen, maar, net als de muziek die zij ons bieden, gewoon heel toegankelijk blijken te zijn. De arrangementen die vader en zoon Magré de luisteraar bieden, zitten technisch heel goed in elkaar (je speelt dat echt niet zo even na) en, misschien nog wel belangrijker: Wim en Wilbert Magré laten heel duidelijk maken dat zij heel veel plezier hebben in de muziek die zij met ons hebben willen delen.

De CD "Samen" van Wim en Wilbert Magré kost ? 16,50 (inclusief administratie- en verzendkosten) en is verkrijgbaar via www.wimmagre.nl