Een excegese van de Barmhartige Samaritaan

[MaartenV 8]

Ikzelf ben agnost, maar vind sommige Christelijke teksten zeer appellerend.

Zo heb ik het boekje 'eigen-wijze liefde' van Roger Burggraeve waar wordt gesteld dat niet 'de liefde tot de wijsheid' (de filosofie), maar 'de wijsheid van de liefde' wordt onderwezen. (de Christelijke gedachte).

Daarin wordt onder andere een excegese gedaan van de parabel van de Barmhartige Samaritaan.

Ik probeer kort samen te vatten wat daarin gesteld wordt.

"Wie is mijn naaste?"

vraagt een wetgeleerde aan Jezus.

De excegese luidt: het gaat om de volledig altruïstische aandacht voor een basismensenrecht van de ander.

Het gaat ook om hulp bieden om puur altruïstische redenen.

De berooide vreemdeling, langs de kant van de weg, heeft niks te bieden.

Misschien enkel de aanblik van afschuw. (zijn lijden, zijn gerochel, enz.)

Het vraagt van de Barmhartige Samaritaan extra moeite om de man te helpen zonder dat de Samaritaan daarvoor iets in de plaats krijgt.

(dit gaat in tegen de ecomische gedachte van 'voor wat hoort wat'.)

[Dont think twice, its all right 0]

wat is precies je punt?

[MysticNetherlands 298]

Hoi Maarten, ik denk dat je essentie van t verhaal te pakken hebt

[MaartenV 8]

Hoi Maarten, ik denk dat je essentie van t verhaal te pakken hebt

Ja, ik vind de interpretatie van Roger Burggraeve zeer interessant.

Het gaat om 'geven, zonder te nemen van deze wereld'.

Enkel geven. Dat is zeer moeilijk als mens. Dat overstijgt onze biologie die altijd wel een voordeel nastreeft. Maar volgens mij maakt ons dat als mens waardevol: het biologische gedetermineerdzijn overstijgen.

[Maria K. 51]

Enkel geven. Dat is zeer moeilijk als mens. Dat overstijgt onze biologie die altijd wel een voordeel nastreeft. Maar volgens mij maakt ons dat als mens waardevol: het biologische gedetermineerdzijn overstijgen.

Misschien niet helemaal een reactie op wat je bedoeld te schrijven, maar wel ontopic.

Toch is dit heel tegennatuurlijk, als je het beziet vanuit je levensdrift en het bestrijden van alles wat daarmee in strijd is.

Diegene die jouw naar het leven staat liefhebben is alleen in een meer geciviliseerde maatschappij, waar de mens geleerd heeft dat hij niet de enige belangrijke in de wereld is, een item.

In een wereld waarin het "eten of gegeten worden" de norm is, hoef ik niet al mijn naasten, zeker als het mijn vijanden zijn, lief te hebben of te helpen.

Juist in de tijd dat Jezus , blijkbaar op aarde liep, kwam het besef van datgene we als kind pas leren als we 5 tot 10 jaar oud zijn;

Waarom zou ik speciaal zijn en de ander niet?

Het besef, dat alle mensen zichzelf als belangrijkste zien werd in de loop der ontwikkeling van die mens ontkracht, daar we evolutionistisch gezien alleen kunnen overleven, als we allemaal te samen hetzelfde willen en de neuzen één kant op wijzen.

Daarom wordt steeds meer gepromoot, dat we zelf niet uniek zijn, de bescheidenheid en nederigheid ten aanzien van onze eigen uniekheid, maar dat de ander een even grote stem heeft in het geheel.

We dus moeten zorgen voor allen binnen onze gemeenschap, ook al zijn we het niet altijd op alle vlakken eens en hebben we soms heel verschillende prioriteiten.

En die gemeenschap reikt heel vaak naar dichtbij zijnde andere gemeenschappen, die zodoende wel zeker van belang zijn voor onszelf, mede doordat we die steeds weer tegenkomen in onze wereld.

Al is het maar dat een voortdurende strijd alleen maar slecht zou zijn voor beiden.

[Dont think twice, its all right 0]

Het speelt ook nog mee dat in de tijd dat Jezus deze gelijkenis sprak, dat Joden en Samaritanen als vijanden met elkaar leefde. Dat gegeven doet nog meer kracht aan deze les.

[Gaitema 438]

Hoi Maarten, ik denk dat je essentie van t verhaal te pakken hebt

Ja, ik vind de interpretatie van Roger Burggraeve zeer interessant.

Het gaat om 'geven, zonder te nemen van deze wereld'.

Enkel geven. Dat is zeer moeilijk als mens. Dat overstijgt onze biologie die altijd wel een voordeel nastreeft. Maar volgens mij maakt ons dat als mens waardevol: het biologische gedetermineerdzijn overstijgen.

Zeker, maar er zit nog iets opvallends in deze tekst, wat iemand me vertelde.

Namelijk vroeg Jezus de vraag weer "omgedraaid" aan de vraagsteller terug.

Hij vroeg namelijk niet wie de naaste van de Samaritaan is, maar wie de naaste is van het slachtoffer.

Jezus wil de focus andersom leggen. Niet dat "wij" een lijstje gaan afvinken van mensen die wij als naasten 'moeten' gaan helpen, maar dat we onze focus bij de ander neerleggen en dus vragen: "voor 'wie' ben ik de naaste (een barmhartige samaritaan)geweest vandaag."

Met ook het bewustzijn dat we zelf ook hulpbehoeftig zijn en ons bewust zijn dat de gene die mij barmhartigheid bewijst ook voor mij een naaste is. Dus zijn we ook een naaste voor de anderen.

[Dannyr 13]

Hoi Maarten, ik denk dat je essentie van t verhaal te pakken hebt

Ja, ik vind de interpretatie van Roger Burggraeve zeer interessant.

Het gaat om 'geven, zonder te nemen van deze wereld'.

Enkel geven. Dat is zeer moeilijk als mens. Dat overstijgt onze biologie die altijd wel een voordeel nastreeft. Maar volgens mij maakt ons dat als mens waardevol: het biologische gedetermineerdzijn overstijgen.

Ik geloof dat God ons zegent, en dat wij al die zegen niet voor ons zelf moeten houden maar dat God ons zegent om weer te delen van hetgeen wij mee gezegend zijn. Dan deel je inderdaad met anderen. Ik denk dat Gods systeem zo werkt en mensen zegent zodat zij weer andere tot zegen kunnen zijn of dat nu materieel of emotioneel is.

[MaartenV 8]

Kijk, het gaat hem om de onschuldige liefde die enkel uit is op geven, zonder iets terug te willen van de wereld en zelfs te lijden. Je lijdt of dient ongemak te lijden om de zwakke andere te helpen uit de nood. Je moet een extra inspanning doen. Terwijl je daarvoor niks van deze wereld terugkrijgt.

Dat is volgens mij het ethisch hoogste wat een mens kan doen. Dat overstijgt zijn biologie.

[MysticNetherlands 298]

Ik deel die mening Ik las een paar jaar geleden hier een uitspraak van een dame. Ze schreef iets in de trant van "pas als je de ander niet meer als 'de ander' ziet" in t kader van liefhebben. Ik dacht eerst dat ze christen was en die uitsrpaak raakte me heel erg. Later kwam ik erachter da ze meer paganistisch was en toen vond ik de uitspraak opeens een stuk minder (gek he, hoe dat gaat). Maar nu ik in mijn eigen geloofspad ook best veranderd ben (zo ben ik nu o.a. panentheist) vind ik t best wel weer een mooie uitspraak. Refereet ook aan wat Gaitema 3 posts hierboven schrijft.

[henkjan37 0]

@ mystic

Ketter!

*verzamelt hout*

[MysticNetherlands 298]

Sorry sorry sorry

[ZENODotus 142]

Iemand haalde al de omgekeerde vraagstelling van Jezus aan en dat is precies ook een belangrijk punt in dit werk van Burggraeve... Het gaat namelijk volgens Jezus parabel niet om wie onze naaste is, maar om wie wij de naaste kunnen zijn.

Volgens mij heeft de TS wel tamelijk begrepen waar het Burggraeve om te doen is.

[Kwispel 1]

De vraag was natuurlijk wat wij noemen een strikvraag, de vraag kwam van hen die de Messias niet accepteerden. En Jezus gaf antwoord met een geschiedenis waar een Samaritaan in voorkwam, een Leviet en een priester en dat moest deze wetgeleerde wel aanspreken want de Samaritanen waren zeer gehaat.

En de Leviet ,een beeld van de wet en de priester liepen de gewonde man voorbij.

Uiteindelijk was er iemand die de man barmhartigheid bewees.

Het antwoord was heel eenvoudig dat degene die barmhartigheid bewijst dat is de naaste en voor mij is dat niet de buurvrouw, maar Hij Die mij in de herberg heeft gebracht via Zijn ezel en die 2 daglonen vooruit heeft betaald en beloofd heeft dat Hij terug komt om mij te halen. Moeilijker is het niet voor mij. Ik zie uit naar het moment dat Hij mij komt halen. Ongetwijfeld na 2 daglonen en op de derde dag.

[MaartenV 8]

In dit verband had ik laatst een droom. Ik was in een heiligdom waar water op oogoogte uit kleine gaatjes in de muur stroomde. en een moslim zei me in die droom dat ik dat water over m'n gezicht moest laten stromen als ritueel, maar er was een plaats voor de vrouwen en een plek voor de mannen.

Iets later was er een man met een bril, die me helemaal niet kende en me zei: je moet het zo doen, op je voorhoofd, dan ga je niet ziek worden van de bacteriën. De man gaf me advies voor mijn eigen gezondheid. Ik was in die droom daar zo door geraakt dat er iemand mij advies gaf dat voor mij goed was voor m'n gezondheid, zonder dat die man enig voordeel had mij dat advies te geven. Anders was ik wellicht zeer ziek geweest. De man kende mij niet en ik kende hem niet. Hij was enkel vriendelijk en was begaan om mijn leven. Daarna werd ik wakker.

Dat dat net in een heiligdom gebeurde in die droom, geeft te denken. Misschien is dat de kern van het geloof: datgene doen voor een ander in nood wat gedaan dient te worden, zonder daar voordeel bij te hebben, waarbij de ander misschien machteloos is en alleen maar dankbaar kan zijn. Zonder dat hij of zij kan begrijpen waarom je hem of haar die essentiële hulp aanbiedt. Puur uit altruïsme.

Later heb ik een vriend van mij op die manier geholpen en hij voelde dezelfde ontroering dan ik in mijn droom. Hij vroeg mij: "waarom doe je dat voor mij? Ik heb nog nooit een man zoiets voor mij weten doen." En die vriend van mij begon te wenen uit dankbaarheid. Wel, dat is Christen zijn, volgens mij. Zonder enig voordeel, enkel met het oog op het heil van de ander, iemand grondig helpen die in nood is. En die machteloos is. Zonder dat de ander iets kan teruggeven. Iets moet teruggeven. (geen ruilhandel) Waarvan evengoed misbruik van kan worden gemaakt.

Dat is de kern van de boodschap van het verhaal van de Barmhartige Samaritaan, denk ik.

[Kwispel 1]

Prachtig hoor een droom, maar God spreekt in deze dagen door Zijn Zoon/Woord en dat is altijd te controleren en al die mensen die dromen en visioenen en stemmen zien en horen is mij prima, maar kan ik nooit controleren en Gods Woord is heel transparant en helder.