Je roeping in het leven

[JoostG 27]

In het topic over kloosterordes maakte Robert Frans een interessante opmerking:

3 uur geleden zei Robert Frans:

Dat ligt eraan. Er zijn verschillende soorten kloosters die gewoon tot dezelfde Kerk behoren. Ieder mens heeft, naast de algemene roeping waar je terecht op doelt, ook een eigen roeping in het persoonlijk leven. Een kloosterroeping zal natuurlijk lang niet iedereen hebben, dit topic is slechts hypothetisch bedoelt, maar je gaat wel een persoonlijke weg met God en legt daarin samen met Hem je eigen accenten.
Stel dat ik mij meer op gebed zou richten en jij meer op liefdadigheid, waarbij we beiden het andere natuurlijk niet nalaten, dan vullen we elkaar juist aan en hoeft er geen sprake van verdeeldheid te zijn. We hoeven daarom ook niet beiden precies dezelfde leefwijze aan te houden.

Ik vraag me af hoe je weet wat deze roeping is? Zelf speel ik gitaar en zing ik in de kerk, werk mee aan dit forum, heb een radioprogramma bij een christelijke omroep en werk bij een bedrijf dat christelijke media faciliteert (het streamen van kerkdiensten). Op zich genoeg bezigheden in de christelijke hoek dus, maar zijn dit roepingen of 'hobby' (en werk)? Moet een roeping überhaupt in de christelijke hoek worden gezocht of juist niet? Op mijn vorige werk (in de horeca-automatisering) sprak ik tenslotte meer niet-gelovigen. Wat is een roeping eigenlijk? Hoe zit dat met jou?

Een hoop vragen, ik ben benieuwd hoe een ieder dit ziet

[Cybelle Hawke 17]

Het komt mij zo voor dat Jezus tijdens/met zijn doop, zijn roeping kreeg te  c.q ging verstaan,  in de woestijn de grote verzoekingen/valkuilen van het leven weerstond [en aldaar zijn strategie tot gehoor geven aan deze roeping heeft uitgezet - eigen interpretatie] om vervolgens de eerste stappen tot dit gekozen pad te zetten met het roepen van zijn discipelen.

Zelf raak ik er steeds meer van overtuigd dat de doop meer omvat dan in Romeinen beschreven (Rom 6: 1-14) en een verbinding legt met de aan ons door onze Schepper geschonken (unieke) talenten die, opnieuw zoals ik dat zie, weer betrekking hebben op hetgeen onze Schepper voor ogen had toen hij ons de levensadem schonk (type bedoeling van ons leven en tevens een toerusting om onze functie in Zijn Schepping - lees plan - te kunnen volbrengen). 

Helaas is het bovenstaande geheel gevoelsmatig. Wel heb ik een visualisatie van mijn eigen roeping beleefd maar de grote vraag is altijd, kwam deze van God....   Ik wil in het leggen van deze verbinding de grootst mogelijke terughoudendheid betrachten maar diep in mijzelf is er iets wat deze koppeling bevestigt, temeer omdat ik aan een 'roeping'  lang geleden gehoor gaf en mij op dit gekozen pad gedragen voel. Maar om dit als geldende standaard voor eenieder te lanceren...... Oh nee! Het is, en misschien hoort dat ook wel, heel erg persoonlijk.

[Robert Frans 1.537]

Allereerst zei ik dat in het topic over kloosterordes. Ik zou immers nooit zo schandelijk off-topic gaan.

Traditioneel worden binnen het katholicisme er drie belangrijke roepingen onderscheiden: de roeping tot het kloosterleven, tot het gewijd priesterschap en tot het huwelijk. Dit ter aanvulling op de algemene roeping van elke gelovige, namelijk om middels gebed, sacrament en naastenliefde Christus na te volgen en van Hem te getuigen. Daarbinnen kunnen er specifieke roepingen binnen de Kerk of kloostergemeenschap zijn, zoals de roeping tot paus of de roeping tot abt over je kloosterbroeders of -zusters.
De niet-gewijde gelovige en de gelovige buiten de kloostermuren heeft daarnaast de opdracht om op politiek en of maatschappelijk niveau bij te dragen aan een rechtvaardige samenleving waarin de zwakkeren beschermd worden, het huwelijk in ere gehouden wordt en het leven in alle facetten wordt geëerbiedigd. Ook hij of zij kan bijzondere taken binnen de Kerk vervullen, zoals bijvoorbeeld de altaardienst, het koor, het pastoraal werk, het kosterschap of het begraven van de doden. Die worden volgens mij weleens kleine roepingen genoemd.
Ook kun je spreken van "informele roepingen" als iemands hart en talent bijvoorbeeld helemaal uitgaat naar dat en dat werk, zodat diegene er geschapen voor lijkt te zijn. Zou Mozart niet een roeping hebben gevolgd tot het vervaardigen van zijn muziek?

Wanneer je een van de drie "hogere" roepingen niet hebt, dan betekent dat natuurlijk niet dat je een minderwaardige gelovige zou zijn, maar enkel dat God je in zijn barmhartigheid die verantwoordelijkheden en bijbehorende offers niet wil opleggen. En het betekent ook niet dat je geen unieke positie inneemt in Kerk en samenleving.
Het is daarom goed om kort na te gaan wat een roeping dan precies is. Een roeping is een specifieke opdracht van God, bevestigd door de Kerk, om jezelf op bijzondere wijze aan Hem toe te wijden. Een roeping is dus niet vrijblijvend, kan ook niet zomaar geweigerd worden, vraagt heel specifieke offers en blijft over het algemeen heel je leven bij.
Het huwelijk eindigt pas met de dood van één der gehuwden, het kloosterleven wordt als het ware voltooid bij je sterven en het priesterschap is zelfs voor eeuwig. En de "gewone" gelovige blijft in de hemel bidden voor de Kerk op aarde en zo diep met haar verbonden.
Uiteraard zijn er ook specifieke zegeningen en genaden verbonden met elke gelofte die je aflegt. God gooit je immers niet zomaar in het diepe, maar staat je bij in alle offers die je moet brengen en al het werk dat je ervoor moet verrichten. Hij geeft je genoeg genade om het vol te houden, zolang je wel met Hem verbonden blijft en oprecht je roeping wil waarmaken.

Een roeping kan aansluiten op iemands verlangens, of juist daar tegenin gaan. De vorige paus wilde bijvoorbeeld helemaal geen paus worden, maar van een welverdiend pensioen genieten. Hij aanvaarde de roeping echter wel en ervaarde ook Gods hulp en genade in het waarmaken van die roeping.
Daarom wordt een vermoeden van een roeping altijd zorgvuldig onderzocht door zowel de Kerk als door de roepingskandidaat zelf. Mocht de eerste indruk positief zijn, dan volgt de toerusting en scholing tot het vervullen van de werkzaamheden daarbinnen en de benodigde geestelijke vorming.
Mocht daaruit blijken dat de kandidaat of kandidaten inderdaad hoogstwaarschijnlijk de roeping heeft (helemaal zeker weten doen we nooit), dan kan hij of zij de betreffende geloften afleggen ten overstaande van de Kerk, in de vorm van de parochie of de kloostergemeenschap. We bevelen hem en of haar dan aan God aan en bidden dat hij of zij de genade mag ontvangen de roeping waar te maken.

[JoostG 27]

12 minuten geleden zei Robert Frans:

Allereerst zei ik dat in het topic over kloosterordes. Ik zou immers nooit zo schandelijk off-topic gaan.

 

Shame on me! Je hebt helemaal gelijk. 
Ik heb het aangepast in de OP